Ο Μιχάλης Ράπτης, ευρύτερα γνωστός ως «Πάμπλο», πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου του 1996. Ο Μιχάλης Ράπτης ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ίδιος Πάμπλο είχε εξομολογηθεί: "Αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ΄τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει...Οι νέοι θα ’πρεπε να ‘ναι γιομάτοι ζωή και ευχαρίστηση! Εγώ είχα μια καλή ζωτικότητα, μια καλή ιδιοσυγκρασία∙ τώρα αρχίζω και σκεβρώνω κι όλα τα πράγματα γίνονται δύσκολα, αλλά ακόμα και τώρα που βλέπω πως το κορμί μου καταρρέει, πως οι σάρκες και τα κόκαλα αδυνατίζουν, λέω πως θα’ναι μια ευχαρίστηση καθηλωμένος στην καρέκλα να ξαναδιαβάσω όσα μου άρεσαν στη ζωή μου ή όσα δε διάβασα… (Περιοδικό Τέταρτο, συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο σε ένα καφέ στο Παρίσι τον Μάϊο του 1986, αναδημοσιευμένη στο βιβλίο του "Αντίο Παλιέ Κόσμε" - via Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας και 'Αρη Δημοκίδη). ( Από www.lifo.gr)
Θεωρούσε τον εαυτό του ως απόλυτο οπαδό της ουτοπίας και ως άνθρωπο που οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο.
Ο Μιχάλης Ράπτης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911 και τελείωσε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ενώ συνέχισε με σπουδές πολεοδομίας και στατιστικής στο Παρίσι.
Πολύ γρήγορα τον τράβηξε η πολιτική. Στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του μεσοπολέμου συνδέεται με τη οργάνωση των αρχειομαρξιστών, από όπου όμως θα αποχωρήσει και θα προσανατολισθεί τελικά στη συνεργασία με το τροτσκιστικό ρεύμα του «Σπάρτακου», υπό την ηγεσία του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου. Για τη δράση του συλλαμβάνεται από τη δικτατορία του Μεταξά. Με εντολή του ίδιου του Πουλιόπουλου φεύγει από την Ελλάδα και εκπροσωπεί τους Έλληνες τροτσκιστές στο ιδρυτικό συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς, που έγινε στα περίχωρα του Παρισιού το 1938.
Παρέμεινε στη Γαλλία, στην παρανομία ως επί το πλείστον, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ενώ από το 1943 εκλέγεται οργανωτικός γραμματέας του Ευρωπαϊκού Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς που αναλαμβάνει, μετά τον πόλεμο, την ανασυγκρότηση του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος. Ο Πάμπλο διακρίθηκε από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του και την ενεργό συμμετοχή του στο κύμα των επαναστάσεων κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρώτο πρόεδρο της Αλγερίας Μπεν Μπελά, ο Μιχάλης Ράπτης διέφυγε από τη χώρα με τη βοήθεια του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Αγκόλας.
Ο Μιχάλης Ράπτη τάχθηκε ιδεολογικά στο πλευρό του Τίτο στη σύγκρουσή του με τον Στάλιν, αλλά η στάση που κράτησε ο Τίτο στον πόλεμο της Κορέας είχε ως αποτέλεσμα να ψυχραθούν οι σχέσεις των τροτσκιστών με το Βελιγράδι.
Μυαλό ανοιχτό και επαναστατικό, ο Μιχάλης Ράπτης στέκεται πάντα κριτικός απέναντι στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τα υποστηρίζει εναντίον της «επιθετικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού», αλλά εκφράζει την αλληλεγγύη του προς την επανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και την Άνοιξη της Πράγας, το 1968.
Το 1963 διαγράφεται από την Τέταρτη Διεθνή για παραβάσεις του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», μια διαφωνία που πέραν των πολιτικών διαφορών που την προκάλεσαν, αντανακλά την αντίθεσή του στην ιδέα ενός τελειωμένου «επαναστατικού προγράμματος» και μιας μεσσιανικής οργάνωσης. Δημιουργεί την επιθεώρηση «Αυτοδιαχειρίσεις» με τον Μισέλ Γκολμάν και του Ντανιέλ Γκερέν και θεωρεί το Μάη του ΄68 ως μια επιβεβαίωση των ιδεών του για την αυτοδιαχείριση.
Στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών εργάζεται για την ενότητα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της αντίστασης και δημιουργεί ένα δίκτυο για την έξοδο από την Ελλάδα πολλών αγωνιστών κατά της χούντας. Ο Πάμπλο συνεργάστηκε και με τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο είχε συνδεθεί με στενή φιλία από τα νεανικά τους χρόνια, φιλία που διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, με τον Πάμπλο να επισκέπτεται τον Ανδρέα όσο νοσηλευόταν στο Ωνάσσειο.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου συγκλονισμένος, είχε δηλώσει για το θάνατο του Μιχ. Ράπτη:
"Με βαθιά θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο του αγαπητού μου φίλου Μιχάλη Ράπτη. Ο Πάμπλο υπήρξε σε όλη του τη ζωή ένας αγνός ιδεολόγος, αγωνιστής. Συνεπής στις αρχές του και πιστός στα οράματά του. Με λόγο και έργο, διεισδυτική ανάλυση και πράξη, στάθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή δίπλα στα απελευθερωτικά κινήματα. Ήταν ένας ωραίος άνθρωπος".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου