Γύρισα προς το μέρος της φασαρίας. Στον κήπο της απέναντι πολυκατοικίας ένας ακαθορίστου ηλικίας -μάλλον- Πακιστανός κοίταζε αποσβολωμένος έναν τύπο που ούρλιαζε... "Φύγεεεεε!" κινήθηκε απειλητικά εναντίον του ένας μικρόσωμος άνδρας.
Αναγνώρισα στο πρόσωπο του Πακιστανού, έναν από τους 2-3 ομοεθνείς του που κάνουν θελήματα στη γειτονιά, πλένουν αυτοκίνητα, κουβαλάν ψώνια ηλικιωμένων κλπ.
Φευγαλέα το βλέμμα του, λυπάμαι, που δεν γνωρίζω το όνομά του, έπεσε πάνω μου. Δεν ζήταγε βοήθεια, δεν αντιδρούσε, δεν φοβόταν τον άνδρα που του επιτέθηκε, ντροπή αισθανόταν... το ένιωσα... κι εγώ ακόμα περισσότερη...
Πλησίασα γρήγορα κοντά να δω αν μπορούσα να σταματήσω τον έξαλλο.... "κύριο"... γιατί συμπολίτη και συμπατριώτη μου δεν μπορώ να τον αποκαλέσω...
Την ίδια στιγμή, μια άλλη γυναίκα, προφανώς φίλη του έτρεξε πίσω του "μη, μη, άφησέ τον", ενώ από τον πρώτο όροφο βγήκε στο μπαλκόνι μια ηλικιωμένη, η οποία επίσης του φώναζε "σταμάτα! μην του μιλάς έτσι! είναι ο βοηθός του κηπουρού!".
Νομίζω ότι η τελευταία φράση εξόργισε ακόμη περισσότερο τον τύπο. Δεν θα ήταν πάνω από 35-40, μικροκαμωμένος και λιπόσαρκος. Γύρισε προς την ηλικιωμένη και άρχισε να φωνάζει σε κείνη...
"Δηλαδή εγώ πληρώνω αυτόν!!!!! ", προφανώς ήταν ένοικος της πολυκατοικίας.
"Άκου... σε αγαπάμε όλοι εδώ.....αλλά έχεις να πληρώσεις μήνες τα κοινόχρηστα!"
Η γιαγιά δεν ψάρωσε στις φωνές, ενώ ο πακιστανός εργάτης κατέβασε το κεφάλι και γύρισε στη δουλειά του, μαζεύοντας τα φύλλα, χωρίς να μιλήσει καθόλου...
"Είμαι άνεργος εδώ και 6 μήνες" εξακολούθησε σε πολύ ψηλούς τόνους, απτόητος ο άλλος.
"Είμαι άνεργος γιατί δίνετε δουλειά σε αυτόν... και το σινάφι του... "
"Γιατί εσύ θα γινόσουν ποτέ βοηθός κηπουρού;" η ηλικιωμένη κυρία τον αφόπλισε τελείως, και φυσικά εκείνος το γύρισε στους κλέφτες πολιτικούς, την άδικη κοινωνία, τους ξένους που μας παίρνουν τις δουλειές, μας σκοτώνουν...ότι εκείνος ψάχνει μεροκάματο για 20 ευρώ τη μέρα....
Σχεδόν, άρχισα να τον λυπάμαι... όχι τόσο γιατί ήταν άνεργος, αλλά γιατί έβλεπε έτσι τη ζωή και στρεφόταν εναντίον του πακιστανού εργάτη και όλων αυτών, για τους οποίους τα 10 ευρώ είναι περιουσία.
Παρατήρησα καλύτερα τον "αγανακτισμένο" ρατσιστή... δεν μπορούσα να καταλάβω το επίπεδο εκπαίδευσής του, τι θα μπορούσε να κάνει πριν την κρίση, αλλά είχε, στα αλήθεια, σημασία;
Η παιδεία είναι σημαντική για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, τις υποχρεώσεις, δικαιώματα, τι σημαίνει να είσαι πολίτης. Το να είναι σε θέση να αναλαμβάνει κάποιος τις ευθύνες του, χωρίς να εξυφαίνει συνωμοσίες και σενάρια για σκοτεινά ξένα κέντρα, χωρίς να επιρρίπτει σε άλλους τα λάθη του...
Όμως, αναρωτιέμαι...είναι μόνο οι "απαίδευτοι" που πέφτουν στην παγίδα του ρατσισμού;...
Μήπως ο φόβος για το άγνωστο προκαλεί ανασφάλεια και αναγκάζει την παιδεία και την ανεκτικότητα να υποχωρούν;
Θέλει δύναμη και αυτογνωσία για να είναι σε θέση κάποιος να ξεπερνά το φόβο...
Είναι σε θέση σήμερα η ελληνική κοινωνία να αποτινάξει το φόβο και να αναπτύξει το αίσθημα της αλληλεγγύης;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου