"Η κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης που δημιουργείται με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει το δρόμο της Ανάπτυξης και να αναθεωρήσει όρους της Δανειακής Σύμβασης (Μνημονίου), χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ούτε την παραμονή της στο ευρώ. Και, ασφαλώς, χωρίς να αμφισβητήσει τους αυτονόητους στόχους μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, ελέγχου του χρέους και εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα. Στόχος επίσης είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες για να βγει οριστικά η χώρα από την κρίση, καθώς κι από την ανάγκη εξάρτησης από δανειακές συμβάσεις στο μέλλον....."Λίγες μέρες μετά τις εκλογές και τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η οποία ήρθε να ανακουφίσει τους πολίτες που αγωνιούσαν για το αύριο, ενω παράλληλα, δημιούργησε και ενα παράξενο de ja vu συναισθημα. Μήπως αυτήν την κυβέρνηση την είχαν ξαναδεί; Κάπου μακριά, σε έναν εφιάλτη, ίσως; Μήπως ήταν εκείνη που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό; Όχι, τότε στο τιμόνι ήταν ένας εύχαρης στρουμπουλός κύριος. Τώρα, ο έχω φάει όλα τα λεμόνια, αφήνει μουδιασμένα χαμόγελα....
"Εμείς άλλο ψηφίσαμε!" ακούω την υπάλληλο στην τράπεζα κι ο πελάτης- μάλλον ελευθερος επαγγελματίας, με καθυστερημένη επιταγή- κουνά το κεφάλι και συμφωνεί....
Αυτό που ψήφισαν όμως, δεν ήθελε να αναλάβει ούτε ευθύνη, ούτε συν ευθύνη διακυβερνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν πράγματι ενδιαφερόταν να ανατρέψει τα πράγματα, όφειλε να το προσπαθήσει μέσα από την όποια συμμετοχή στην κυβέρνηση. Επιτέλους, η Αριστερά δεν μπορεί να διακατέχεται μόνιμα από το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Κάποτε οφείλει να ανδρωθεί και να αναλάβει ευθύνες, εκτός από συνθήματα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να αντιπολιτεύεται μόνιμα, ώσπου να καταφέρει να αποκτήσει την αυτοδυναμία στη Βουλή, υπάρχει το ενδεχόμενο να αρχίσει να χάνει την αξιοπιστία του. Αν στόχος του ήταν η Αντιπολίτευση θα μπορούσε να το δηλώσει εξαρχής, έντιμα, όπως το ΚΚΕ.
"Αν κάποιος μου πει: εμπρός! να τα ισοπεδώσουμε όλα, θα πάω μαζί του...δεν βλέπω άλλη λύση!...", δήλωσε αποστομωτικά μια νεαρή μητέρα σε μια φίλη της, την ώρα που τα παιδιά τους έπαιζαν ανέμελα στην παιδική χαρά.
Η σοκαριστική δήλωση, η οποία δεν μπορώ να πω ότι προήλθε από έναν άνθρωπο που φαινόταν ιδιαίτερα "περιθωριακό", ήταν μια απελπισμένη άνεργη μητέρα, εμφανώς δυσαρεστημένη με το αποτέλεσμα του σχηματισμού κυβέρνησης.
Στην δεύτερη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση, μετά την παταγωδη αποτυχία του Μαϊου να σχηματιστεί κυβέρνηση, το μεγάλο στοιχημα και τα ερωτηματικά, αφορούσαν τη δυνατότητα να ξεπεραστούν οι κομματικές αγκυλώσεις και να προχωρήσουμε συλλογικά σε έναν αγώνα αναδιαπραγματευσης που θα έβγαζε από την ύφεση. Παρόλο που παραμένει αμφίβολη η αναγκαιότητα αυτής της δεύτερης αναμέτρησης, αφού το σχήμα ειναι ουσιαστικά το ίδιο, η αύξηση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε μια σαφή προτιμηση του εκλογικού σώματος σε μια αντιμνημονιακή πολιτική με αντιπρόταση την ανάπτυξη, άσχετα αν δεν ήταν ξεκάθαρο, πώς αυτή θα εξασφαλιζόταν.
Υπό την έννοια αυτή, εύλογα ο πολίτης-ψηφοφόρος αναρωτιέται, αυτή την κυβέρνηση θέλαμε; Θελαμε ευρωπαϊκή προοπτική, σίγουρα, θέλαμε ανάπτυξη, θέλαμε ανανέωση, θέλαμε και κάποιους τεχνοκράτες, δεν θελαμε να δούμε πρόσωπα που δόξασαν την καταστροφική για τη χώρα καραμανλική πενταετία. Είναι αλήθεια, αυτό το πολιτικό δυναμικό της χώρας; Η οργή των πολιτών δεν τελείωσε τη μέρα που "έριξαν " το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Η οργή των λαών, όταν ξεσηκωθεί, θέλει κάτι παραπάνω από το σχηματισμό μιας κυβέρνησης....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου